Μανόλης Μαργαρίτης - ο λυράρης του λαού

O Mανόλης Μαργαρίτης γεννήθηκε στις Μέλαμπες Ρεθύμνης τον Φεβρουάριο του 1936 και έφυγε στις 18 Μαΐου του 2010, έκλεισε δηλαδή πριν λίγες μέρες ένας χρόνος από τον θάνατό του. Ήταν το τέταρτο παιδί του Γεωργίου και της Μαρίας Μαργαρίτη, ενώ σε ηλικία 6 χρόνων έμεινε ορφανός από πατέρα στην περίοδο της Γερμανικής κατοχής. Αυτό συνετέλεσε, ώστε η οικογένεια να δεθεί με απίστευτη αγάπη και συμπαράσταση ο ένας για τον άλλον, πράγμα που συνεχίζεται έως σήμερα.

Αναδημοσιεύω ένα αφιέρωμα του φίλου Σιμισακογιώργη.

Πολύ σύντομα θα ανεβάσω φωτογραφίες από το προσωπικό μου αρχείο καθώς και όσα link έχω βρει σχετικά με τον αξέχαστο φίλο Μανόλη Μαργαρίτη.

Video1 http://www.youtube.com/watch?v=BQjqwsoJcwQ&feature=share

Με το Μαρκογιάννη σε παρειστικο γλέντι στο Κεντροχώρι στην ταβέρνα του Αγαμέμνωνα λίγο πριν το ΤΕΛΟΣ  τον Ιούνη του 2009

Από πολύ μικρός φάνηκε το ταλέντο του στη μουσική και όχι μόνο μια και ο Μανόλης Μαργαρίτης ήταν πολυτάλαντος, αφού ασχολήθηκε κατά καιρούς με πολλές δουλειές όπως σιδηρουργός, ηλεκτρολόγος, εστιάτορας, αλλά ήταν πρωτοπόρος (δική του ευρεσιτεχνία) στην περιοχή σε ότι αφορά την εξέλιξη του ελαιοτριβείου και της αλωνιστικής μηχανής, όπου είχαν μαζί με τον αδελφό του Μιχάλη. Ο Μανόλης ήταν ο φίλος και αδερφός κάθε πονεμένου ή αδικημένου στη ζωή παρηγορώντας τον με λόγια ή με μουσική που ήτανε βάλσαμο στην ψυχή του. Τον θυμάμαι με συγκίνηση να παίζει λύρα έχοντας ένα τσιγάρο στο χέρι που το κάπνιζε με το ίδιο πάθος που έπαιζε μουσική. Το ποτηράκι τσικουδιάς ή ντόπιου κρασιού τον συνόδευε, επίσης, χωρίς όμως να τον εξουσιάζει και να τον μεθεί. Μεθούσε από τη μουσική, τις μαντινάδες και το χαμόγελο των φίλων που τον άκουγαν και γλεντούσαν ώρες ατέλειωτες μαζί του.

Η λύρα ήταν η μεγάλη του αγάπη και δεν την άφησε ποτέ με ότι και αν ασχολιόταν για την επιβίωση, έπαιζε όμως και πολύ καλά λαγούτο συνοδεύοντας αδερφό του σπουδαίο λυράρη τον Μιχάλη. Ο Μανόλης Μαργαρίτης έγινε γνωστός σαν λυράρης και βέβαια σαν τραγουδιστής και μερακλής που συμμετείχε σε πάρα πολλές παρέες του χωριού του και όχι μόνο. Το πάθος του, η φωνή του και το μεράκι του συγκινούσε πάντα την παρέα ή τους παρευρισκόμενους στα γλέντια γιατί ο Μανόλης, όπως προανέφερα, ήταν ένας μουσικός με βιώματα, ένας άνθρωπος που πάλεψε από τα παιδικά του χρόνια για την επιβίωση μέσα στα πέτρινα χρόνια της Γερμανοκατοχής σε ένα χωριό που ήταν η μάνα των ανταρτών, όπως ήταν το χωριό του, οι Μέλαμπες Ρεθύμνου. Έχω γράψει ανάμεσα σε άλλες μαντινάδες που αφορούν τα χωριά του δήμου Αγ. Βασιλείου «Μέλαμπες όμορφο χωριό ποιος δε θα πει για σένα, ήσουν λημέρι ανταρτών και μερακλήδων γέννα».

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου Μελάμπων και έπαιζε αφιλοκερδώς για πολλά χρόνια μέχρι που μπόρεσε να στεγαστεί ο σύλλογος σε δικό του χώρο. Ήταν αυθεντικός και παραδοσιακός στο παίξιμο της Κρητικής μουσικής πράγμα που τον έκανε ξεχωριστό. Έπαιξε επαγγελματικά σε κέντρα της Αθήνας και των Χανίων, όταν ζούσε εκεί με την οικογένεια του αλλά και σε γάμους, βαφτίσεις και γλέντια, όπου τον καλούσαν σε όλη την Κρήτη.

Ο σεμνός και ιδιαίτερος χαρακτήρας του δεν του επέτρεψε να έχει δισκογραφική εξέλιξη, παρόλα αυτά εμφανίστηκε πολλές φορές ως επίσημος προσκεκλημένος σε πολλές εκδηλώσεις του εξωτερικού Ελβετία-Γερμανία και τιμήθηκε από κρητικούς συλλόγους όπως, Μελαμπιανών Αθήνας, Μελαμπιανών Ρεθύμνου, Αγιοβασιλιωτών κλπ. Συμμετείχε στη δισκογραφία που επιμελήθηκε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Μελάμπων και η τελευταία του συμμετοχή ήταν στο CD του μαθητή του Αλέξανδρου Παπαδάκη από τον Άρδακτο του δήμου Αγ. Βασιλείου.

Καλέστηκε και τίμησε με τη λύρα του μεγάλους κρητικούς καλλιτέχνες και παρευρέθηκε σε πολλές εκπομπές κρητικών καναλιών και συνέβαλε πολύ σημαντικά ώστε να γίνουν γνωστές οι Μελαμπιανές καντάδες σε όλη την Κρήτη. Επίσης υπήρξε και δάσκαλος για πολλούς νέους καλλιτέχνες της περιοχής.

Ήταν μαχητής στη ζωή και στα πιστεύω του, αγνός και μετρημένος, σοφός και δίκαιος. Παντρεύτηκε δυο φορές και απόκτησε συνολικά έξι παιδιά (τέσσερα με την Χριστίνα Μαρκουλιδάκη και δύο με την Μαργαρίτα), ενώ η ζωή του υπήρξε γεμάτη με πολλές κακουχίες και ταλαιπωρίες αλλά και ευτυχισμένες στιγμές , γιατί αγαπήθηκε πολύ από την οικογένεια του και όλο τον κόσμο για τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του.

Ο Μανόλης Μαργαρίτης δεν χαλούσε χατίρι όταν επρόκειτο για μερακλίδικη παρέα, το χρήμα δεν ήταν αυτό που τον συγκινούσε γι’ αυτό άλλωστε δεν απόκτησε πολλά χρήματα αλλά έκανε πολλά επαγγέλματα για να αναθρέψει τα παιδιά του. Με τους συγχωριανούς του μερακλήδες, όπως τον Δημήτρη Βεργαδή (ψαρομούστακο), τον Γερμαναντώνη, τον Χριστοφοράκη, τον Τρουλινό, τους Τσουρδαλάκηδες αλλά και με άλλους μερακλήδες και μουσικούς από όλη την Κρήτη όπως τον Λεωνίδα Κλάδο, τον Σηφογιώργη, Μανόλη Παπυράκη, τον Γιάννη Μαρκογιαννάκη, τον Μαρίνο Τριπολιτάκη, τον Μιχάλη Αποστολάκη και πολλούς άλλους έκανε ατελείωτες παρέες και αποτέλεσε για χρόνια την ψυχή της Μελαμπιανής παρέας. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έτυχα σε αρκετές από τις παρέες και γλέντησα με τον αείμνηστο Μανόλη. Ήταν ότι πιο αγνό και αυθόρμητο γλέντι έχω ζήσει και το ίδιο ένοιωσαν νέοι μουσικοί που συνεχίζουν παραδοσιακά. Η υγεία του κλονίστηκε τους τελευταίους μήνες της ζωής του και έφυγε στις 18 Μαΐου του 2010 αφήνοντας πίσω του ένα μεγάλο νάμι (όνομα) που δύσκολα θα ξεχαστεί, μια άριστη οικογένεια που τον έχει πάντα στη ψυχή και στη σκέψη αλλά και αμέτρητους φίλους που θα τον έχουν όσο ζουν στην καρδιά τους. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια η εξέλιξη βοήθησε την παράδοση και έτσι μπορείτε να δείτε πολλές παρέες με τον αξέχαστο Μανόλη Μαργαρίτη στο ιντερνέτ στη σελίδα youtube αν πληκτρολογήσετε το όνομα του ή απλά Μέλαμπες. Αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι άλλωστε δεν πεθαίνουν, απλά ξεψυχούνε. Από τα μπαλκόνια του Παραδείσου τώρα πλέον η ψυχή του αείμνηστου Μανόλη θα χαίρεται όταν μας καμαρώνει να γλεντούμε όπως γλεντούσαμε μαζί του. Κλείνοντας θα πω

«Του Μαργαρίτη η ψυχή μας αποκαμαρώνει

γερμένη στου Παράδεισου το πλουμιστό μπαλκόνι»

Ο Σταυραετός

Σταυραετός λαβώθηκε πόνος βαρύς τον καίει
μα έβαλε τσι φτερούγες του ασπίδα μην τον δούνε
εθάριε πως ποτέ κανείς δεν έπρεπε να κλαίει
πως μετά κείνον έπρεπε μονάχα να γλεντούνε!

Μα ήταν το βόλι δυνατό φαρμακοποτισμένο
και λύγισε ο αετός και έπεσε στο χώμα
κι ήταν το χώμα ελαφρύ και δακρυποτισμένο
κι ύπνο γλυκό εχάρισε στο κουρασμένο σώμα

Χέρια, γλυκά τον άφησαν, χέρια των κοπελιών του
με πόνο και με σπαραγμό τα χωρισμό γευτήκαν
και άλλα γλυκά τον πήρανε χέρια των εδικών του
τσι μάνας και του κύρη του τον εκαλοδεχτήκαν.

Γιάντα δυο κόσμοι χωριστοί γιάντα δυο κόσμοι ξένοι
αυτό ποτέ δεν μπόρεσε ο νους να το συλλάβει
ν’ αφήνει ο σταυραετός τσ΄ ανθρώπους που λατρεύει
και τη φωλιά του απ΄ την αρχή να χτίζει μες τον Άδη.

Στον πατέρα που λάτρεψα
Μαρία

Σαν τον περήφανο αετό
άνοιξες τα φτερά σου
και άφησες χρυσοσκάλιστο
στη γη το όνομα σου!

ο εγγονός σου Φραγκίσκος

Πηγή Σιμισακογιώργης Ρεθεμνιώτικα Νέα 

http://www.rethnea.gr/news/index.php?mact=News,cntnt01,detail,0&cntnt01articleid=21166&cntnt01origid=15&cntnt01returnid=39