Αναδημοσιεύω απο τα Ρεθεμνιώτικα Νέα (14-5-2011) το αφιέρωμα της κας Εύας Λαδιά στον πατέρα μου Νίκο Λουλούδη.
Ευχαριστώ θερμά την Κα Λαδιά για αυτό το αφιέρωμα.
Από τους πιο αγνούς πατριώτες και σεμνούς αγωνιστές ο Νίκος Λουλούδης. Εκείνος ποτέ δεν επιδίωξε να προβάλλει την αντιστασιακή του δράση. Ούτε και προσπάθησε να εξαργυρώσει τις ταλαιπωρίες του για τα δημοκρατικά του φρονήματα όποτε το σύστημα έδινε την ευκαιρία.
Ο Νίκος Περακάκης αναφέρεται με λεπτομέρειες στη δράση του, ενώ ο Μανόλης Παντινάκης στο βιβλίο του «Αντίσταση και Εξορία» δημοσιεύει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αφήγηση του ήρωα, που φωτίζει πολλές μορφές του αγώνα, η δράση των οποίων δεν είναι ευρύτερα γνωστή. Γιατί ο άνθρωπος που πρωταγωνιστεί στο αφιέρωμά μας είχε πάντα την έγνοια για τους άλλους και ποτέ για τον εαυτό του. Μόνο όταν το έφερνε η κουβέντα, μπορεί να έκανε κάποια αναφορά στις δικές του περιπέτειες.
Ο Νίκος Λουλούδης γεννήθηκε το 1922 στο Σπήλι όπου τέλειωσε το δημοτικό κι έκανε δυο χρόνια και στο Ημιγυμνάσιο. Οι συνθήκες εκείνων των καιρών όμως προσανατόλιζαν τους νέους κυρίως στις τέχνες, που έδιναν σίγουρο ψωμί. Σ’ ένα ραφτάδικο λοιπόν ξεκινά να μαθαίνει την τέχνη ο Λουλούδης. Πρώτα στου Λαγκουβάρδου και μετά στου Τζεδάκη. Το έτος 1939, σηματοδοτεί γι’ αυτόν μια πορεία γεμάτη από αγώνες. Είναι η χρονιά που γνωρίζεται με τον Λεωνίδα Καράμπελα. Ήταν ένας υποδηματοποιός, γνωστός για τις αριστερές του πεποιθήσεις.
Με την κήρυξη του πολέμου ο Νίκος Λουλούδης δηλώνει πάντα παρών σε κάθε κάλεσμα της πατρίδας και του πάσχοντα συνανθρώπου. Κατά τη Μάχη της Κρήτης, που εξαιτίας των βομβαρδισμών το Νοσοκομείο Ρεθύμνης μεταφέρθηκε στο Σπήλι, ο Νίκος προσέφερε πολλές υπηρεσίες στους τραυματίες, Έλληνες και συμμάχους. Είναι από τους πρώτους που οργανώνεται στο ΕΑΜ και αναπτύσσει αντιστασιακή δράση. Με τον Θανάση Μαρκογιάννη και την Όλγα Πρεβελάκη είχαν δημιουργήσει το δικό τους πυρήνα διαφώτισης του κόσμου για την ανάγκη ν’ αγωνιστούν προκειμένου ν’ απαλλαγούν από τον κατακτητή. Στη συνέχεια ο Νίκος ανέλαβε γραμματέας του ΚΚΕ Σπηλίου και αργότερα μέλος της Ακτιδικής Επιτροπής.
Ακούραστος πάντα δούλεψε με αυταπάρνηση για τη λευτεριά, πότε εδώ, πότε εκεί, από την οργάνωση και δραστηριοποίηση της Εθνικής Αντίστασης, στην Επιμελητεία του Αντάρτη και του εφεδρικού ΕΛΑΣ.
Σύμφωνα με το Νίκο Περακάκη, μετά την περίφημη Μάχη των Ποταμών, έσπευσε σαν υπεύθυνος της ΕΤΑ στο λημέρι του ΕΛΑΣ, στον Άγιο Γεώργιο και τον τροφοδότησε με τρόφιμα και άλλα εφόδια.
Όταν ήρθε η απελευθέρωση, εκείνος ετοιμαζόταν να συνεχίσει τον αγώνα του σε άλλα μετερίζια, παλεύοντας για κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν πρόλαβε. Έγινε επιστράτευση για να συγκροτηθεί το νέο στράτευμα και στη διαδικασία αυτή ο Νίκος Λουλούδης, διαπίστωσε στην πορεία και όχι με μια ειλικρινή εξήγηση από πλευράς των κρατούντων, ότι ανήκε στους επικίνδυνους για το στράτευμα. Ποιος; Ο άνθρωπος που έκανε τη νύχτα μέρα για να υπηρετήσει την πατρίδα του και να δει ξανά τον ουρανό της Κρήτης ξάστερο.
Γεγονός είναι ότι του έδωσαν ευκαιρία με το γνωστό εξευτελιστικό τρόπο να επιστρέψει στο σπίτι του χωρίς άλλη ταλαιπωρία. Αρκούσε μια υπογραφή σ’ ένα χαρτί όπου διαβεβαίωνε ότι «έγινε καλός Έλληνας». Αυτή η δήλωση θα πήγαινε στον παπά του χωριού του και θα μάθαιναν οι χωριανοί ότι «είδε το φως το αληθινό».
Διαδικασία απλή και εύκολη. Αλλά για τον Νίκο Λουλούδη ήταν μια δήλωση υποταγής κι αυτός ποτέ δεν έσκυψε κεφάλι ούτε και διαπραγματεύτηκε ποτέ την αξιοπρέπειά του. Η απάντηση στην άρνησή του ήταν το αλύπητο ξύλο. Εκείνος έμεινε βράχος αλύγιστος και τη δεύτερη μέρα, και μετά από πέντε μέρες και μετά από οκτώ που τον ξανακάλεσαν για το ίδιο πράγμα. Ο πόνος δεν τον λύγισε. Ούτε και η προοπτική των βασάνων που θα ακολουθούσαν. Έτσι βρέθηκε στη Μακρόνησο όπου έζησε τη φρίκη της εξορίας σε όλη της τη φρίκη. Η δοκιμασία όμως δυνάμωνε τα φρονήματά του. Δεν ήταν πείσμα. Ήταν η αίσθηση του δικαίου που τον θωράκιζε και γιγάντωνε τις αντοχές του.
Αναφέρει μεταξύ άλλων για τις περιπέτειες αυτές στον Μανόλη Παντινάκη: «Βούρδουλας στο πετσί μου και μετά άρχιζαν πάλι. Με κατάβρεχαν κι εγώ έσταζα αίμα. Ύστερα με βούνευρα με χτυπούσανε στις φτέρνες και στις πατούσες και πάλι λιποθυμούσα. Τα πόδια μου τουμπάνιασαν. Τα αίματα έτρεχαν, οι πόνοι ήταν αβάσταχτοι και δε σταματούσανε. Άλλαζαν βούρδουλες, κουραζόντουσαν κι έπαιρναν συρματόσχοινα και με χτυπούσαν. Μ’ έριχναν μπρούμυτα και χοροπηδούσαν με τσ’ αρβύλες στην πλάτη μου. Θυμάμαι ακόμα τη μπροκαδούρα από τσ’ αρβύλες. Τα μούτρα μου από το πολύ ξύλο πήραν το χρώμα του συκωτιού. Ήταν ολόμπλαβα...Μου έλεγε ο Χατζημανώλης:
-Ρε Νίκο Λουλούδη κάνε δήλωση ρε, αλλιώς πεθαίνεις...
Αλλά ούτε και η δικτατορία των συνταγματαρχών τον άφησε ήσυχο. Αναφέρει ο ίδιος στο Μανόλη Παντινάκη: «Όταν έγινε το πραξικόπημα στις 21 Απρίλη του 67, εγώ είχα εργάτη στο μαγαζί μου από κάτω και δουλεύαμε. Κάποια πληροφορία που ήρθε έλεγε ότι θα κάμουνε συλλήψεις. Αλλά που να πάμε;
Έστειλα το γιο μου το Μπάμπη στο σπίτι του Λευτέρη του Μιαούλη για να τον ενημερώσω και να μου πει πως θα πράξουμε. Εκείνος έκρινε ότι δεν έπρεπε να φύγουμε. Η φυγή μας θα μπορούσε να προκαλέσει τη δολοφονία μας χωρίς κανένας να υποψιαστεί το παραμικρό. Θα ήμασταν πιο σίγουροι αν η σύλληψη γινόταν από το επίσημο κράτος».
Ήρθε η σειρά του Νίκου Λουλούδη να συλληφθεί. Αυτή τη φορά τον οδήγησαν στο στρατόπεδο του Αγίου Παύλου Χανίων.
Ο Νίκος Λουλούδης ανήκε στη βασανισμένη γενιά που δεν είχε δικαίωμα στην ελεύθερη σκέψη. Κι όμως άντεξε. Παρά τα βάσανα και τις διώξεις.
Η μόνη του χαρά ήταν τα παιδιά του. Φρόντισε να τα σπουδάσει και να δώσει εξαιρετικούς επιστήμονες στην κοινωνία. Μα κυρίως ενεργούς πολίτες. Ανθρώπους με άποψη και αγάπη για τον συνάνθρωπο.
Έμεινε αμετακίνητος στις θέσεις του μέχρι το τέλος. Και ποτέ δεν επέτρεψε σε κανένα παράγοντα να θίξει την αξιοπρέπειά του.
Έφυγε στις 19 Μαΐου του 2006. Και εκείνοι που τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία ήταν πολλοί και η θλίψη τους απόλυτα ειλικρινής. Όσα του στέρησαν τα πέτρινα χρόνια εισέπραξε ο Νίκος Λουλούδης από το σέβας της τοπικής κοινωνίας. Κι αυτή ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή για έναν αγνό αγωνιστή όπως αυτός.
Έτσι μένει στη μνήμη και αποτελεί πάντα ένα φωτεινό παράδειγμα αγωνιστικής προσφοράς χωρίς καμιά ανάγκη ανταπόδοσης. Γιατί το χρέος προς τα ιδανικά παραμένει ανεκτίμητο. Αυτό τουλάχιστον μας δίδαξε ο Νίκος Λουλούδης με τη ζωή και τη δράση του.
Πηγή
Ρεθεμνιώτικα Νέα - Εύα Λαδιά
http://www.rethnea.gr/news/index.php?mact=News,cntnt01,detail,0&cntnt01articleid=20831&cntnt01origid=57&cntnt01returnid=39
Ευχαριστώ θερμά την Κα Λαδιά για αυτό το αφιέρωμα.
 | |
| Λουλούδης Νίκος -Μακρόνησος καλοκαίρι 1947 |
Από τους πιο αγνούς πατριώτες και σεμνούς αγωνιστές ο Νίκος Λουλούδης. Εκείνος ποτέ δεν επιδίωξε να προβάλλει την αντιστασιακή του δράση. Ούτε και προσπάθησε να εξαργυρώσει τις ταλαιπωρίες του για τα δημοκρατικά του φρονήματα όποτε το σύστημα έδινε την ευκαιρία.
Ο Νίκος Περακάκης αναφέρεται με λεπτομέρειες στη δράση του, ενώ ο Μανόλης Παντινάκης στο βιβλίο του «Αντίσταση και Εξορία» δημοσιεύει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αφήγηση του ήρωα, που φωτίζει πολλές μορφές του αγώνα, η δράση των οποίων δεν είναι ευρύτερα γνωστή. Γιατί ο άνθρωπος που πρωταγωνιστεί στο αφιέρωμά μας είχε πάντα την έγνοια για τους άλλους και ποτέ για τον εαυτό του. Μόνο όταν το έφερνε η κουβέντα, μπορεί να έκανε κάποια αναφορά στις δικές του περιπέτειες.
Ο Νίκος Λουλούδης γεννήθηκε το 1922 στο Σπήλι όπου τέλειωσε το δημοτικό κι έκανε δυο χρόνια και στο Ημιγυμνάσιο. Οι συνθήκες εκείνων των καιρών όμως προσανατόλιζαν τους νέους κυρίως στις τέχνες, που έδιναν σίγουρο ψωμί. Σ’ ένα ραφτάδικο λοιπόν ξεκινά να μαθαίνει την τέχνη ο Λουλούδης. Πρώτα στου Λαγκουβάρδου και μετά στου Τζεδάκη. Το έτος 1939, σηματοδοτεί γι’ αυτόν μια πορεία γεμάτη από αγώνες. Είναι η χρονιά που γνωρίζεται με τον Λεωνίδα Καράμπελα. Ήταν ένας υποδηματοποιός, γνωστός για τις αριστερές του πεποιθήσεις.
Με την κήρυξη του πολέμου ο Νίκος Λουλούδης δηλώνει πάντα παρών σε κάθε κάλεσμα της πατρίδας και του πάσχοντα συνανθρώπου. Κατά τη Μάχη της Κρήτης, που εξαιτίας των βομβαρδισμών το Νοσοκομείο Ρεθύμνης μεταφέρθηκε στο Σπήλι, ο Νίκος προσέφερε πολλές υπηρεσίες στους τραυματίες, Έλληνες και συμμάχους. Είναι από τους πρώτους που οργανώνεται στο ΕΑΜ και αναπτύσσει αντιστασιακή δράση. Με τον Θανάση Μαρκογιάννη και την Όλγα Πρεβελάκη είχαν δημιουργήσει το δικό τους πυρήνα διαφώτισης του κόσμου για την ανάγκη ν’ αγωνιστούν προκειμένου ν’ απαλλαγούν από τον κατακτητή. Στη συνέχεια ο Νίκος ανέλαβε γραμματέας του ΚΚΕ Σπηλίου και αργότερα μέλος της Ακτιδικής Επιτροπής.
Ακούραστος πάντα δούλεψε με αυταπάρνηση για τη λευτεριά, πότε εδώ, πότε εκεί, από την οργάνωση και δραστηριοποίηση της Εθνικής Αντίστασης, στην Επιμελητεία του Αντάρτη και του εφεδρικού ΕΛΑΣ.
Σύμφωνα με το Νίκο Περακάκη, μετά την περίφημη Μάχη των Ποταμών, έσπευσε σαν υπεύθυνος της ΕΤΑ στο λημέρι του ΕΛΑΣ, στον Άγιο Γεώργιο και τον τροφοδότησε με τρόφιμα και άλλα εφόδια.
Όταν ήρθε η απελευθέρωση, εκείνος ετοιμαζόταν να συνεχίσει τον αγώνα του σε άλλα μετερίζια, παλεύοντας για κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν πρόλαβε. Έγινε επιστράτευση για να συγκροτηθεί το νέο στράτευμα και στη διαδικασία αυτή ο Νίκος Λουλούδης, διαπίστωσε στην πορεία και όχι με μια ειλικρινή εξήγηση από πλευράς των κρατούντων, ότι ανήκε στους επικίνδυνους για το στράτευμα. Ποιος; Ο άνθρωπος που έκανε τη νύχτα μέρα για να υπηρετήσει την πατρίδα του και να δει ξανά τον ουρανό της Κρήτης ξάστερο.
Γεγονός είναι ότι του έδωσαν ευκαιρία με το γνωστό εξευτελιστικό τρόπο να επιστρέψει στο σπίτι του χωρίς άλλη ταλαιπωρία. Αρκούσε μια υπογραφή σ’ ένα χαρτί όπου διαβεβαίωνε ότι «έγινε καλός Έλληνας». Αυτή η δήλωση θα πήγαινε στον παπά του χωριού του και θα μάθαιναν οι χωριανοί ότι «είδε το φως το αληθινό».
Διαδικασία απλή και εύκολη. Αλλά για τον Νίκο Λουλούδη ήταν μια δήλωση υποταγής κι αυτός ποτέ δεν έσκυψε κεφάλι ούτε και διαπραγματεύτηκε ποτέ την αξιοπρέπειά του. Η απάντηση στην άρνησή του ήταν το αλύπητο ξύλο. Εκείνος έμεινε βράχος αλύγιστος και τη δεύτερη μέρα, και μετά από πέντε μέρες και μετά από οκτώ που τον ξανακάλεσαν για το ίδιο πράγμα. Ο πόνος δεν τον λύγισε. Ούτε και η προοπτική των βασάνων που θα ακολουθούσαν. Έτσι βρέθηκε στη Μακρόνησο όπου έζησε τη φρίκη της εξορίας σε όλη της τη φρίκη. Η δοκιμασία όμως δυνάμωνε τα φρονήματά του. Δεν ήταν πείσμα. Ήταν η αίσθηση του δικαίου που τον θωράκιζε και γιγάντωνε τις αντοχές του.
Αναφέρει μεταξύ άλλων για τις περιπέτειες αυτές στον Μανόλη Παντινάκη: «Βούρδουλας στο πετσί μου και μετά άρχιζαν πάλι. Με κατάβρεχαν κι εγώ έσταζα αίμα. Ύστερα με βούνευρα με χτυπούσανε στις φτέρνες και στις πατούσες και πάλι λιποθυμούσα. Τα πόδια μου τουμπάνιασαν. Τα αίματα έτρεχαν, οι πόνοι ήταν αβάσταχτοι και δε σταματούσανε. Άλλαζαν βούρδουλες, κουραζόντουσαν κι έπαιρναν συρματόσχοινα και με χτυπούσαν. Μ’ έριχναν μπρούμυτα και χοροπηδούσαν με τσ’ αρβύλες στην πλάτη μου. Θυμάμαι ακόμα τη μπροκαδούρα από τσ’ αρβύλες. Τα μούτρα μου από το πολύ ξύλο πήραν το χρώμα του συκωτιού. Ήταν ολόμπλαβα...Μου έλεγε ο Χατζημανώλης:
-Ρε Νίκο Λουλούδη κάνε δήλωση ρε, αλλιώς πεθαίνεις...
 |
| Από αριστερά Νινιδάκης από Κοξαρέ και οι υπόλοιποι απο το Σπήλι(Ταταράκης Κ, Λουλούδης Ν, Γεωργιλάκης Ε.) |
Κι ήρθε η Χούντα του 67
Αλλά ούτε και η δικτατορία των συνταγματαρχών τον άφησε ήσυχο. Αναφέρει ο ίδιος στο Μανόλη Παντινάκη: «Όταν έγινε το πραξικόπημα στις 21 Απρίλη του 67, εγώ είχα εργάτη στο μαγαζί μου από κάτω και δουλεύαμε. Κάποια πληροφορία που ήρθε έλεγε ότι θα κάμουνε συλλήψεις. Αλλά που να πάμε;
Έστειλα το γιο μου το Μπάμπη στο σπίτι του Λευτέρη του Μιαούλη για να τον ενημερώσω και να μου πει πως θα πράξουμε. Εκείνος έκρινε ότι δεν έπρεπε να φύγουμε. Η φυγή μας θα μπορούσε να προκαλέσει τη δολοφονία μας χωρίς κανένας να υποψιαστεί το παραμικρό. Θα ήμασταν πιο σίγουροι αν η σύλληψη γινόταν από το επίσημο κράτος».
Ήρθε η σειρά του Νίκου Λουλούδη να συλληφθεί. Αυτή τη φορά τον οδήγησαν στο στρατόπεδο του Αγίου Παύλου Χανίων.
Ο Νίκος Λουλούδης ανήκε στη βασανισμένη γενιά που δεν είχε δικαίωμα στην ελεύθερη σκέψη. Κι όμως άντεξε. Παρά τα βάσανα και τις διώξεις.
Η μόνη του χαρά ήταν τα παιδιά του. Φρόντισε να τα σπουδάσει και να δώσει εξαιρετικούς επιστήμονες στην κοινωνία. Μα κυρίως ενεργούς πολίτες. Ανθρώπους με άποψη και αγάπη για τον συνάνθρωπο.
Έμεινε αμετακίνητος στις θέσεις του μέχρι το τέλος. Και ποτέ δεν επέτρεψε σε κανένα παράγοντα να θίξει την αξιοπρέπειά του.
Έφυγε στις 19 Μαΐου του 2006. Και εκείνοι που τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία ήταν πολλοί και η θλίψη τους απόλυτα ειλικρινής. Όσα του στέρησαν τα πέτρινα χρόνια εισέπραξε ο Νίκος Λουλούδης από το σέβας της τοπικής κοινωνίας. Κι αυτή ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή για έναν αγνό αγωνιστή όπως αυτός.
Έτσι μένει στη μνήμη και αποτελεί πάντα ένα φωτεινό παράδειγμα αγωνιστικής προσφοράς χωρίς καμιά ανάγκη ανταπόδοσης. Γιατί το χρέος προς τα ιδανικά παραμένει ανεκτίμητο. Αυτό τουλάχιστον μας δίδαξε ο Νίκος Λουλούδης με τη ζωή και τη δράση του.
Πηγή
Ρεθεμνιώτικα Νέα - Εύα Λαδιά
http://www.rethnea.gr/news/index.php?mact=News,cntnt01,detail,0&cntnt01articleid=20831&cntnt01origid=57&cntnt01returnid=39
ΕΛΑΦΡΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ.Ζ.