Κωστής Νικηφοράκης 

O αγωνιστής της Αλληλεγγύης

Άρθρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα "ΡΕΘΕΜΝΟΣ" 25-2-2012 Λουλούδης Ηλίας

Αφορμή για να γράψω αυτό το αφιέρωμα ήταν η εκδήλωση μνήμης στον Κωστή Νικηφοράκη που έγινε στα Χανιά στις 15-2-2012. με τίτλο «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ πρώτο βήμα αντίστασης».

Ο Κωστής Νικηφοράκης ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους που με την ξεχωριστή του προσωπικότητα, τον πειστικό του λόγο , τη δυνατή του σκέψη, την ιδεολογική του συνέπεια, την καθημερινή του στάση, πάλεψε  για να κάνει τον κόσμο καλύτερο. .

Μίλησε για αλληλεγγύη πριν η λέξη γίνει της μόδας.

Αλληλεγγύη, όπως αυτή πραγματώνεται από την αυτοοργάνωση της κοινωνίας, τη δυνατότητα της να δρα συλλογικά, την δημοκρατία των διαδικασιών, την ισοτιμία των μελών, τον αγώνα για δικαιοσύνη. Επιχείρησε να διδάξει τη συλλογική δράση και να ανοίξει νέους δρόμους. Ήταν ένας κοινωνικός αγωνιστής που κατάφερε να μετατρέψει την ιδεολογία του σε έμπρακτη συμπαράσταση στους αδύνατους και καταπιεσμένους του κόσμου. Σε όλη του τη ζωή στήριξε όσους δεν έχουν φωνή, τους άπορους, τους άστεγους, τους μετανάστες, τους τοξικοεξαρτημένους. Πίστευε πάντα ότι :

Η αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία.

Είναι δράση στο παρόν και πρόταση για την κοινωνία στο μέλλον.

Ο Κωστής Νικηφοράκης γεννήθηκε στις 20 Ιούλη του 1950 σε ένα χωριό της Κισσάμου και από μικρός έδειξε τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα του. Στο τέλος των γυμνασιακών του σπουδών αποβλήθηκε απ’ όλα τα σχολεία της χώρας ως «ανατρεπτικό στοιχείο». Χρειάστηκε η παρέμβαση ενός «τοπικού άρχοντα», στον οποίο προσέφυγε η οικογένειά του, για να πάρει το απολυτήριο.

Έφυγε για την Ιταλία το 1968, για να σπουδάσει γιατρός. Από την πρώτη στιγμή εντάχθηκε στο αντιδικτατορικό κίνημα . Αρχικά μέλος του ΠΑΚ, στη συνέχεια του ΑΜΕΕ και της ΠΠΣΠ. Μέσα σ’ αυτό το κίνημα, αλλά και στο επαναστατικό κίνημα που φούντωνε εκείνα τα χρόνια στην Ιταλία, σφυρηλάτησε την επαναστατική του συνείδηση. Ήταν από τους ιδρυτές της αντιδικτατορικής Ένωσης  Ελλήνων φοιτητών «Νίκος Μπελογιάννης».

Ταυτόχρονα, συμμετείχε στο κίνημα της Αυτονομίας, που εκείνη την περίοδο γνώριζε μεγάλη άνθιση στην Ιταλία. Χαρακτήρας ασυμβίβαστος και έχοντας εγκολπωθεί τις ιδέες του προλεταριακού διεθνισμού, δεν περιορίζεται στην αντιδικτατορική δράση και στις συγκρούσεις με τους χαφιέδες της πρεσβείας, που του κόστισαν την αφαίρεση του διαβατηρίου του, αλλά συμμετείχε ενεργά στο μεγάλο κίνημα που χαρακτηρίστηκε ως «θερμό Ιταλικό φθινόπωρο», αναπτύσσοντας νόμιμη και κυρίως παράνομη δράση. Οργώνει όλη τη χώρα, παίρνει μέρος σε επιχειρήσεις και συγκρούσεις με την Αστυνομία και τους Ιταλούς φασίστες. Ζει από κοντά το βαρύ χειμώνα της κρατικής καταστολής στη διάρκεια των «μολυβένιων χρόνων» της Ιταλίας. Ζει τη διάσπαση του κινήματος, δένεται με το κίνημα αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, παρακολουθεί από κοντά τη στάση τους. Διατήρησε τους δεσμούς του μέχρι και την ημέρα του θανάτου του. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ο Κωστής Νικηφοράκης θα αφιερωθεί σε ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων το οποίο, καθώς περνά ο καιρός, θα υπερβεί κατά πολύ το συνηθισμένο πλαίσιο ενασχόλησης με τα κοινά που ακολούθησαν όσοι συνομήλικοί του πολιτικοποιήθηκαν στις γραμμές του αντιδικτατορικού κινήματος. Στην περίπτωσή του, οι «πολιτικές» επιλογές θα συνδυαστούν αρμονικά με πρωτοβουλίες που συνήθως εκλαμβάνονται ως αμιγώς «κοινωνικές», προσφέροντας το υπόδειγμα για μια αριστερή πολιτική πρακτική που δεν μεταθέτει στο μέλλον την αντιμετώπιση των προβλημάτων, αλλά προτείνει τρόπους συλλογικής δράσης για την άμεση αντιμετώπισή τους.

Μετά το 1978, έκανε το στρατιωτικό του και στη συνέχεια το αγροτικό του στον Πλάτανο Κισσάμου, όπου άφησε εποχή, γιατί δεν άφηνε σπίτι για σπίτι που να μην επισκεφτεί. Ολοκλήρωσε την ειδικότητα της παθολογίας αρχικά στα Χανιά και μετά στην Αθήνα στο Γενικό Κρατικό. Μάλιστα, ήταν από τους πρώτους γιατρούς εκείνα τα χρόνια που έκανε ειδίκευση στη ΜΕΘ. Διορίστηκε στο νεοσύστατο ΕΣΥ το 1985 και υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της ΟΕΝΓΕ και της ΠΕΓΕΣΥ, της οποίας διετέλεσε και πρόεδρος από το 1988.

Διετέλεσε πρόεδρος και στη συνέχεια γενικός γραμματέας του Ιατρικού Συλλόγου Χανίων, από το 1987 μέχρι το θάνατό του. Πρόεδρος της Ενωσης Γιατρών ΕΣΥ Νομού Χανίων από την ίδρυσή της και συνεχώς.

Διευθυντής τα τελευταία χρόνια της Α΄ Παθολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου Χανίων.

Δημοτικός σύμβουλος 1990-94 και νομαρχιακός 1998-2007.

Στις δυο τελευταίες νομαρχιακές εκλογές, αυτός ο δηλωμένος ακροαριστερός, συνεργαζόμενος με το συνδυασμό του Γ. Κατσανεβάκη, εκλέχτηκε πρώτος σε σταυρούς νομαρχιακός σύμβουλος απ' όλους τους συνδυασμούς.

Όμως, η δράση του Κωστή Νικηφοράκη δεν καθοριζόταν από τις θεσμικές θέσεις στις οποίες εκλεγόταν. Αυτές τις ήθελε για να στηρίζει την εξωθεσμική και αντιθεσμική του δράση. Δεν έλειψε ποτέ από την πρώτη γραμμή του αγώνα. Όχι μόνο δεν έλειψε, αλλά ήταν αυτός που «τραβούσε» τους άλλους.

Από το 1986 πρωτοστατεί στους αγώνες για το κλείσιμο του Κουρουπητού και οργανώνει τις επιτροπές κατοίκων για την προστασία του περιβάλλοντος στο Ακρωτήρι.

Το 1988 πηγαίνει στην Τουρκία μαζί με άλλους ακτιβιστές. Συλλαμβάνεται μαζί με τους Ν. Γιαννόπουλο, Γ. Κουβίδη και Ν. Μπελαβίλα, επειδή άνοιξαν πανό αλληλεγγύης στο στρατοδικείο που δικάζονταν μέλη της αριστερής οργάνωσης Dev-Yol . Αναπτύχθηκε τότε ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης και το τουρκικό καθεστώς αναγκάστηκε να τους απελάσει στην Ελλάδα.

Ο Κωστής Νικηφοράκης, όρθιος στο μέσον μαζί με τους συγκατηγορούμενους του κατά την διάρκεια της δίκης τους στην Τουρκία.

Το 1990 ίδρυσε το κέντρο υποστήριξης τοξικοεξαρτημένων στα γραφεία του Ιατρικού Συλλόγου Χανίων. Έκτοτε εξακολούθησε να στηρίζει συστηματικά τους χρήστες, μαζί με μερικούς γιατρούς της κλινικής του.

Το 1990 πρωταγωνίστησε στην κινητοποίηση ενάντια στις ξένες βάσεις, που ξεκίνησε σαν μια συμβολική κίνηση 30 ανθρώπων και κατέληξε σ’ ένα κίνημα με εξεγερτικά χαρακτηριστικά, που έβαλε φωτιά στη Νομαρχία και ανάγκασε τον Μητσοτάκη να στείλει τα ΜΑΤ από την Αθήνα. Ο Κωστής ήταν από τους βασικούς κατηγορούμενους γι’ αυτή την υπόθεση.

Το Σεπτέμβρη του 1992 μετέτρεψε σε διαδήλωση ενάντια στις αμερικάνικες βάσεις την επίσκεψη του πατριάρχη στα Χανιά. Δικάστηκε στη δίκη των 28 αντιβασικών διαδηλωτών το Γενάρη-Φλεβάρη του 1994. Με ακούραστη συστηματική δουλειά και χάρη στο τεράστιο κύρος που ήδη διέθετε στο νομό, κατάφερε να εντάξει πέρα από όλο το φάσμα της Αριστεράς, όλους τους φορείς στην Επιτροπή κατά των ξένων βάσεων και της εξάρτησης την πενταετία 1990-95.

Το 1992 κατάφερε ν’ αρπάξει κυριολεκτικά από τα χέρια της Εκκλησίας τα φιλόπτωχα συσσίτια του Αγίου Νικολάου της Σπλάντζιας στα Χανιά και τα μετέτρεψε σε «Κοινωνική Παρέμβαση – Συσσίτια Σπλάντζιας». Με το δικό του τρόπο επέβαλε  «φορολογία» στους «έχοντες» της πόλης, για να λειτουργήσουν τα συσσίτια και να μπορούν να προσφέρουν ένα πιάτο φαγητό κάθε μέρα και μια σακούλα με είδη πρώτης ανάγκης κάθε Σάββατο στις άπορες οικογένειες της περιοχής. Εκεί έβρισκαν καταφύγιο οι φτωχοί, οι εξαθλιωμένοι, οι καραβιές των μεταναστών και των προσφύγων που έβαγιναν στις παραλίες της περιοχής. Στον ίδιο χώρο οργάνωσε ιατρείο και οδοντιατρείο κοινωνικής αλληλεγγύης, παιδική βιβλιοθήκη-στέκι για τα παιδιά της γειτονιάς και μαθήματα ελληνικών για μετανάστες.

Ο Κωστής Νικηφοράκης πέθανε στις 2 Φλεβάρη του 2007 σε ηλικία 56 ετών χτυπημένος από τον καρκίνο.

Κλείνοντας θέλω να αφιερώσω αυτή την παρουσίαση στην μνήμη του αδερφού μου Μανέλη , ο οποίος ήταν σύντροφος του Κωστή και στο ίδιο πνεύμα αλληλεγγύης αγωνίστηκε από τη μεριά του, για τους πολιτικούς μετανάστες του Λαυρίου σε όλη του τη ζωή.

«Η ζωή αξίζει μονάχα όταν τη μοιράζεσαι»

Άρθρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα "ΡΕΘΕΜΝΟΣ" 25-2-2012 Λουλούδης Ηλίας