Λουλούδης Ηλίας
Στο παρελθόν υπήρξαν
αναρχικοί και ριζοσπάστες γενικότερα , που θεωρούσαν ότι ο αγώνας για την
απελευθέρωση ενός καταπιεσμένου έθνους , όχι μόνο δεν αντιφάσκει με τις αρχές
τους , αλλά αποτελεί αναπόσπαστο μέρος τους. Σε αντίθεση λοιπόν, με διάφορες
σύγχρονες ιδεοληψίες, οι αναρχικοί αντιλήφθηκαν τους αγώνες εθνικής απελευθέρωσης
ως προέκταση των κοινωνικών αγώνων και των αγώνων για την απελευθέρωση του
ανθρώπου. Πολλοί από αυτούς ,που αγωνίστηκαν στο πλευρό των Ελλήνων , κατά της
Οθωμανικής σκλαβιάς , πέθαναν κατόπιν στα οδοφράγματα της Κομμούνας του
Παρισιού.
Σήμερα η Ιστορία είναι στο
μεγαλύτερο μέρος της ακρωτηριασμένη, ενώ η επιλεκτική αφήγηση πνίγει τις
ανεπιθύμητες πτυχές, μέσα από την εθνική εκπαίδευση του κάθε κράτους.
Σε αυτό
το άρθρο θα αναφερθώ σε έναν άγνωστο στα σχολικά βιβλία αλλά ονομαστό αναρχικό,
που δραστηριοποιήθηκε στις Κρητικές επαναστάσεις, αλλά και στον ευρύτερο Ελλαδικό
χώρο, τον Ιταλό Αμιλκάρε Τσιπριάνι. Μια εμβληματική φυσιογνωμία του ευρωπαϊκού
αναρχικού κινήματος, όπου μετά από
αγώνες δεκαετιών, στο πλευρό του προλεταριάτου και των αδυνάτων σε μια σειρά
χωρών (Ελλάδα, Ιταλία, Αίγυπτο, Γαλλία, Ελβετία), με ξεχωριστή στιγμή την
ενεργό συμμετοχή του και στην Κομμούνα του Παρισιού, όπως και ο Γουστάβος
Φλουράνς για τον οποίο έχω αναφερθεί σε παλαιότερο άρθρο.
